sábado, 21 de marzo de 2020

TODOS SOMOS IMPORTANTES

Es obvio, y a casi nadie se le escapa, que estamos viviendo una situación excepcional. Excepcional por única y porque por esa misma naturaleza de única no sabemos como enfrentarnos a ella. Es una situación con numerosas variables que mutan cada día que pasa, vamos varios pasos por detrás y no somos quienes de alcanzarla para poder ponerle freno. Es una situación, sin embargo, en la que como en otras  muchas ocasiones, en un primer momento que pudo ser crucial, se trató de un problema de ejercicio de la Responsabilidad, Sensatez y de hacer lo Correcto (lo sigue siendo ahora que llevamos ya unos días de encierro) para atajar en la medida de lo posible un problema que por su naturaleza contagiosa hubiera estallado de todos modos. En Galicia, cuando pretendes hacer una obra/construcción que se aleja de los cauces establecidos y te dicen que no puedes, hay personas que se acogen al: "ti vai facendo que despois xa veremos..." "tú ve haciendo que después ya veremos..."

En España, lamentablemente, estamos ante una situación que requería de unos niveles de Responsabilidad a los que no estamos acostumbrados y no supimos o más bien no quisimos llegar a ellos. No creo que seamos los únicos. La globalización nos ha vuelto una sociedad egoísta e individual y justificamos con el miedo a lo desconocido el derecho a ejercer nuestros derechos, cuando nuestros derechos son los mismos que los de la persona que tengo al lado. Y lo entiendo, pero no podemos olvidar que todos somos importantes. Ahora que le hemos visto las orejas al lobo parece que, por fin!!!, nos vamos dando cuenta de que lo importante tiene que ser lo importante y vamos tomando conciencia del problema, un problema del que nos han dado el protagonismo y debemos ser valientes para aceptarlo ejerciendo nuestro derecho a ser responsables porque cuidando de mí mismo estoy cuidando de los demás.

"Cuando pase ya la tempestad
habrá tiempo para hacerlo bien.
Nos vendieron tanto bienestar
que no hay manera de poder estar bien.

¿Cómo voy a entrar en razón
si nunca salgo de mi asombro,
si cada vez que buscan la solución
es para cargarla sobre nuestros hombros?"

Una vez más y ya van... recurro a Fito para dar una visión clara del tema que nos ocupa. Con una de sus estrofas vaticina de alguna manera lo que está ocurriendo. Problema nuevo, situación recurrente en la que nos dicen que estamos bien sin estarlo y que arrimemos el hombro para salir adelante. Pues eso estamos haciendo.

Foto: Merce Rancaño.
He escuchado decir en varias ocasiones a Kilian Jornet que, los deportistas profesionales son unos privilegiados por poder hacer de su pasión su trabajo y profesión, y que además son admirados por multitudes que toman como suyos los valores que se supone su vida de deportista representa. Él dice que: "lo único que hago es correr. Corro más que otros pero eso no es importante; importante es un médico que salva vidas, un investigador que consigue una vacuna, un arquitecto que construye casas para que podamos vivir..." Y tiene razón. Correr es una Habilidad Motriz "BÁSICA": "capacidad adquirida por aprendizaje que nos permite obtener resultados previamente fijados". En esta definición se incluyen los Desplazamientos, y correr es algo básico que todos aprendemos y que luego la genética, las circunstancias y la condición física de cada uno van a determinar lo bien o no tan bien que podamos hacerlo. Y las ganas que pongamos en la tarea!!!, no os olvidéis de eso.

A las personas que desempeñan su labor en ocasiones se les conceden premios por hacerlo bien. Yo no creo que sea necesario hacer este tipo de distinciones o menciones porque hacer bien nuestro trabajo tiene que ser una obligación y una responsabilidad que debemos ejercer con diligencia. Con toda la diligencia que podamos en cada momento. Sin embargo, cuando realizas tu trabajo en circunstancias excepcionales más allá de lo habitual, más allá de lo que tu obligación para con los demás exige, y debes llegar hasta donde tu propia exigencia te dice que vayas porque es tu Responsabilidad y es lo Correcto, aunque la Sensatez te diga que no porque estás poniendo en riesgo tu seguridad y la de los tuyos... si aún así vas con todo: Ole, Ole y Oleeee!!!!! Estos son los valores que estamos viendo estos días por parte de algunos sectores de la población, valores que quiero para mí y por los cuales hay que aplaudir hasta con las orejas. 

Retomando las palabras de Kilian donde se refiere a que correr no es una labor importante... sí, tiene razón. Pero no por básica deja de ser menos importante. En estos momentos hay labores que son necesarias como la de los sanitarios, investigadores, epidemiólogos... y, sin querer hacer de menos a nadie, podríamos considerar a cajeros (me vais a permitir que no ponga el os/as en todo porque yo me siento representado siempre) reponedores, transportistas, repartidores, panaderos, pinches de cocina, charcuteros... como labores "poco importantes" o básicas. Enhamed Enhamed, deportista olímpico y ciego, lo deja muy claro: "es un problema de vista, no de visión". A veces la vista nos nubla la visión y no nos deja apreciar lo que tenemos delante hasta que viene alguien o, en este caso, "algo" (que no podemos ver. 5 micras?) para poner en valor labores básicas y necesarias. Todos somos iguales, Todos diferentes y TODOS SOMOS IMPORTANTES!!!

Gracias Jota.

Estos días llegó a mis manos un libro sobre Kobe Bryant. "Mamba Mentality". Es un libro autobiográfico donde Kobe desgrana su ética de trabajo y lo acompaña de múltiples fotos muy descriptivas. En uno de sus capítulos habla sobre Mike Krzyzewski, Coach K, entrenador del equipo olímpico de Estados Unidos. Ambos compartían ideas sobre lo que representaba ganar o perder: "el objetivo siempre era ganar y perder, bueno... perder no era una opción". Ya sabéis que ganar o perder nunca es lo principal, sino que lo importante es el cómo llegas a ello. Por una vez, y sin que sirva de precedente, perder no es una opción. ¿Y cómo ganan los equipos?. Todos juntos y aunando esfuerzos por el bien común.

Hace muy poco, escribía sobre las cosas que me hacen sentir orgulloso y sobre las pocas cosas que me hacen hinchar el pecho, aquellas de las que me siento muy orgulloso. En septiembre del 2017, incluso escribía sobre aquellas cosas de las que me gusta presumir por ser parte de ellas. Estos días, mis colegas de la Sexta Promoción del Inef Galicia, me han demostrado una vez más que las personas de verdad siempre están ahí, compartiendo y animando. Sin embargo chicos, nunca os daría un premio, porque a pesar de la situación especial que nos ha tocado vivir, vuestro comportamiento es el que cabría esperar, excepcional como siempre. En una de las conversaciones por el grupo, a raíz de un texto compartido, le decía a David que en algún momento recogería sus palabras y, por inspiradoras, me apropiaría de ellas. Poco he tardado pero la ocasión lo merece. David es muchas cosas, y entre todas ellas, escritor no es la más importante. Sin embargo hoy está aquí por ello, por un libro que habla de las relaciones humanas, de la esperanza y la solidaridad. Lleva por título: "Un regalo de vida. La historia de 700"

"...literalmente, en el interior de cada persona está la medicina para que otra pueda superar una enfermedad devastadora. Apelamos a la esencia de la humanidad, al carácter social y a la conciencia de que formamos una gran colmena en la que, siempre, unos individuos pueden y deben contribuir a la supervivencia de sus iguales."  David Gil Porteiro

En la dedicatoria, David reproduce unos versos de Javier Mallo que dicen así:

"Las personas somos puentes.
Construimos vínculos paso a paso y brazo a brazo.

Nos apoyamos y nos animamos
para que cada impulso
hacia delante sea un gran paso.

Al cruzar el puente unimos las orillas
y besamos ambas márgenes.

Nosotros somos puentes"

Colega, has sido protagonista involuntario sin pretenderlo. En eso, sí que eres importante.


Empezaba esta entrada hablando de la obviedad de la situación que vivimos, evidente para casi todos excepto para una minoría. Minoría entre la que se encuentra mi vecino del 1º, cuyas muestras de responsabilidad, compromiso y solidaridad son, a todas luces, merecedoras de un premio... o dos. Creo que se capta la ironía, no? Como bien dice Pedro en el vídeo: "es increbible, increbible"

Nota: hoy he ido al supermercado. Me he puesto guantes y mascarilla. Dicen que la mascarilla no es necesaria si guardas la distancia de seguridad pero me la puesto de todos modos por dos razones. La primera, y no menos importante, es porque me lo ha dicho mi mujer. Si no la pongo y le miento me iba a pillar. Y la segunda, no ha sido sólo por mi seguridad, sino también por la vuestra, que esto del virus es una lotería y cuantos menos boletos o carga viral, mejor!


jueves, 12 de marzo de 2020

QUE PASA ATLETA?


Alá polo 2011 comecei coa aventura de escribir o blog, coa fin de plasmar con palabras a miña visión ou a miña maneira de entender o mundo do deporte. Un dos primeiros artículos tiña que ver cunha visita que os triatletas Iván Raña e Antón Ruanova nos fixeran un ano antes. Posteriormente, sempre solícito, Antón sería protagonista de outras dúas entradas. 

Polo xeral, acostumo a empregar o castelán pero, se a ocasión o merece cambio de lingua, como cando falo con alguén que emprega o galego para comunicarse. Así que por deferencia con Antón, as súas entradas están escritas en galego por ser este o idioma no que se expresa. Hoxe, por terceira ocasión e polo mesmo motivo, mudamos o idioma esperando que a mensaxe chegue con moita forza.

Hei de recoñecer que a entrada que agora nos ocupa comenzou a xestarse hai un tempo. Tiña a necesidade de contar algo pero aínda non estaba preparado para poder facelo, así que quedou en forma de proxecto ata agora que conseguiu saír de onde a tiña gardada, no pensamento e nos sentimentos.

O proceso de creación das miñas entradas é moi sinxelo. Ten que haber un tema que me faga sentir que necesito contar algo, expresar a miña opinión. Despois téñense que dar unha serie de circunstancias ou feitos que me axuden a ver por onde podemos tirar e darlle forma. Pois ben, esta semana por fin fun quen de sacar ese sentimento á superficie e como outras veces funlle dando forma nunha saída en bici de dúas horas.

O 29 de decembro do ano pasado falecía Hipólito Rey Abeijón, máis coñecido por "Polo". Con el vaise un gran deportista, pioneiro do atletismo en Noia, e sobre todo unha persoa fantástica.

Fonte: O Correo Galego.

Cóntanme as miñas fontes que Polo foi o primeiro atleta de Noia alá por 1973 ao voltar da mili. Subía andando á Perouta e corría ás voltas nun circuíto de 600 metros. Colgaba a roupa nunha árbore e adestraba en camiseta interior e pantalón curto.

Polo sempre foi de carreiras de largo alento. Eu, sen embargo, tirei máis polo medio fondo. A brecha de idade que nos separaba era grande tamén, pero minguaba moito nas distancias curtas; no momento da charla, dos consellos, das anécdotas, de sinxelamente contarnos como nos ía a vida.

Ao longo da súa vida viuse aqueixado por doenzas das que a maioría de nós caeriamos rendidos, pero el saía sempre a flote unha e outra vez cun xeito de enfrontarse á adversidade digno de eloxio. Estou convencido que os valores que o deporte lle aportou contribuíron en gran medida a iso. Valores que non dubidaba en transmitir a atletas máis novos coma min e que a forza de insistir foron calando hondo. Nunha das últimas ocasións que falei con el, despois de que lle comunicaran que volvía estar enfermo, o médico, vendo a súa entereza díxolle que tería que dar un cursillo a outros pacientes, para que viran de primeira man cal é a actitude que hai que amosar para superar os baches que a vida nos pon. Como xa sabedes, a actitude é o reflexo do que se ve. Polo era un bo espello no que verse reflexado.

Fonte: Agustín Agra Barreiro.
No caso de Polo no tocante á saúde, a vida repartiulle as cartas moi mal. Pero non por iso a súa actitude e determinación fronte a ela mudaron nunca. Esa capacidade de esforzo e superación tan necesaria hoxe en día é tan botada de menos nas novas xeracións, el desbordaba por todas partes. Lembro cando me contaba que o médico non lle deixaba correr pero entón facía ximnasia. E cando non puido facer ximnasia saía a camiñar,"fago marcha" me dicía. Polo non lle puido poñer máis zancadas á sua vida, pero vaia se lle puxo vida a todas esas zancadas que seguro soubo disfrutar.
Eu, cando estou cunha persoa que conecta contigo dun xeito tan bestial e tan sincero, cando as palabras que saen da súa boca non son baldías senón que podes ver que son de verdade, sempre lle digo se non lle importaría vir dar unha charla ao cole. Estou seguro que tería vido pero faltoulle tempo.

Fonte: Agustín Agra Barreiro.

Polo con Teresa Castro. Fonte: A Voz de Galicia.

Polo era reloxeiro. A pesares diso non tiña o superpoder de parar o tempo, máis ben era ao contrario. Sabedes eses reloxos tan caros para correr que aos seis meses se lle rompe a correa?. Pois ben, ti entrabas pola porta da tenda para cambiar a correa, e saías hora e media máis tarde sen darte conta do rápido que pode chegar a pasar o tempo. A boa compaña, a amena charla e compartir a paixón polo atletismo obraban o milagro. Esa correa aínda dura.

Eu, cando vou pola rúa e atopo con alguén coñecido, non son dos que din bos días ou boas tardes, son máis de ola, que tal ou simplemente ehhh!. Polo, alo menos comigo, era de: "Que pasa Atleta?". Hai cousas, poucas, das que me sinta orgulloso. E aínda hai menos cousas das que sentirme moi orgulloso. Son esas cousas que che fan encher o peito cando saen. Ser atleta é unha delas e por iso vou botar de menos ese saúdo de Polo que me facía sentir dunha pasta especial. Estou pensando que, de feito, non ten por que ser así. Entre aqueles que nos sentimos atletas como Polo se sentía, cada vez que nos vexamos poderiamos saudarnos con: "Que pasa atleta?". Coido que sería un xesto de respeto e unha bonita maneira de lembralo.

Para rematar vou a recorrer, como en outras ocasións, a un par de estrofas dunha canción de Fito e Fitipaldis que leva por título: "Entre dos Mares".

"Tantos homenajes por personajes muertos,
primero el puñetazo, luego el monumento"

O tema das homenaxes póstumas é un motivo de discusión que teño con compañeiros. Coido que, se hai alguén merecedor dunha homenaxe pola súa labor, non se debe esperar tanto e facelo antes para poder compartir ese momento con el. Por iso, sinto haber tardado tanto en ser quen de mostrar a miña admiración por unha persoa e un deportista fantásticos.

Dende aquí, dando un bo puñetazo enriba da mesa e enchendo o peito coma nunca, aló onde estés Polo... "Que pasa ATLETA? "